POCZUCIE BEZSILNOŚCI
Adam Wisniwoski
Zdaniem Seemana poczucie bezsilności może być ujmowane jako charakteryzujące jednostkę oczekiwanie bądź subiektywne prawdopodobieństwo, że jej własne zachowanie jest w stanie doprowadzić do pojawienia się tych efektów, do których jednostka dąży. Definicja ta implikuje kontinuum, przebiegające od jednostki zdanej na łaskę sil zewnętrznych do jednostki posiadającej kontrolę nad swoim własnym losem. Seeman mówi o poczuciu bezsilności nie jako o wskaźniku obiektywnych warunków istniejących w społeczeństwie, lecz jako o rodzaju jednostkowego oczekiwania dotyczącego kontroli nad zdarzeniami. W tym ujęciu poczucie bezsilności zbliżone jest do Rotterowskiego umiejscowienia poczucia kontroli (locus of control) czyli zgeneralizowanego oczekiwania, iż uzyskiwanie pożądanych wzmocnień zależy bądź to od naszego zachowania, bądź też od losu, przypadku, szczęścia czy innych nieznanych sił zewnętrznych. Seeman nie mówi wprost, co jest przeciwstawnym krańcem poczucia bezsilności. Można jednak przyjąć, iż jest to poczucie siły, czyli przekonanie, że losy jednostki zależą od jej własnej aktywności.
