AGRESJA A DYSONANS SPOŁECZNY
Adam Wisniwoski
Zastanawiające jest z pewnością zjawisko włączania do aktualnego języka pedagogiki i codziennej praktyki edukacyjnej „nowej” terminologii, dotychczas mało znanej i niejako wstydliwej dla ucha. Spośród kilku najważniejszych wymieńmy: konflikt, kryzys, kolizje, dysonans, agresja, bunt, przemoc, brutalizacja, okrucieństwo. Czy tym samym zrywamy już z pedagogiką harmonii, consonansu? A może to tylko jej cenne uzupełnienie? Co może uczynić w zakresie tak postawionej antynomii?Tak, zjawisko przemocy jest formą wyrażania agresji jednostkowej i grupo- . Jest jednym z mechanizmów regulujących stosunki międzyludzkie w różnych grupach, instytucjach, środowiskach i układach społecznych. Ta forma zachowań nie jest obca także instytucjom edukacyjnym: szkołom różnych typów, placówkom opiekuńczo-wychowawczym i resocjalizacyjnym, występuje w miejscu zamieszkania, w podróży itp.
