POCZUCIE ANOMII

W rozumieniu Durkheima czy Mertona, anomia oznacza sytuację, w której regulujące postępowanie jednostki normy społeczne uległy rozpadowi i straciły swoją moc regulacyjną. Według Durkheima anomia ma charakter sytuacyjny, zewnętrzny w stosunku do podmiotu, zaś według Mertona może być nie tylko obiektywna, ale i subiektywna. Poczucie anomii według Seemana to „oczekiwanie, że nieaprobowane zachowania są niezbędne dla osiągnięcia określonych celów”. Seeman nie określa drugiego krańca tego wymiaru. W tej pracy przyjęłam, iż poczucie anomii to przekonanie, że istniejące normy społeczne (prawne, moralne, obyczajowe, zwyczajowe) przestały obowiązywać, a przestrzeganie ich uniemożliwia jednostce osiąganie jej celów. Przeciwstawnym krańcem będzie poczucie ładu społecznego, czyli przekonanie, iż normy społeczne są spójne i jasne, a przestrzeganie ich umożliwia jednostce osiąganie jej celów.